Geen overdracht

De afspraak op school was dat je ieder gezin tijdens de periode dat het kind bij je in de klas zat, minstens één keer thuis bezocht.

Met die 37 kinderen in de klas, was dat een aardige tijdsinvestering, dus had ik er maar een schema opgezet: iedere week één gezin, dan zou ik in één jaar klaar zijn. Eind september ging ik er weer op uit. Ik kon het deze avond lopend af.

Lekker ruikend, na een uitgebreide douchepartij, ging ik op pad. Ik had me voorgenomen om een eventueel aangeboden biertje af te slaan en het deze keer bij een glaasje fris te laten. Het gezin woonde in, wat vroeger de oude meesterswoning was. Het lag aan het kanaal en keek uit over het water naar de school, waar ik werkte. Ik belde aan en haalde nog eens even diep adem. Heerlijk die lucht hier, zo vol zuurstof ! De deur werd open gedaan door een wat magere mevrouw. Ze zag er wat bleekjes uit, alsof ze wekenlang de buitenlucht niet had ingeademd. Ik werd binnen gelaten in de woonkamer. Het zag er opgeruimd uit en de kinderen waren al naar bed. Het was stil in huis. Ze bood me een kop koffie aan en terwijl ze naar de keuken ging om het in te schenken, dacht ik na over een goede openingszin. Even later, al roerend in de koffie vroeg ik, of haar man misschien ook thuis was. Het bleef een poosje stil. Ze keek me zwijgend aan en begon vervolgens zachtjes te huilen. “Mijn man is ruim zes weken geleden omgekomen bij een ongeluk in Zweden”, snikte ze. Ik was met stomheid geslagen en wilde het liefst ter plekke door de grond zakken. Een ongeluk?

Ik had iets over een ongeluk met een bus in de krant gelezen. Was hij een van de passagiers geweest of misschien de chauffeur ? “De politie heeft de zaak nog steeds in onderzoek”, vertelde ze. “Hij was gelukkig op slag dood”. Na het tweede kopje koffie en een wat oppervlakkige informatie-uitwisseling over Jan, die redelijk onhandelbaar bij mij in de vierde klas zat, nam ik haastig afscheid. Lang leve de overdracht! Gelukkig begreep ik vanaf dat moment heel wat meer van het gedrag van Jan.