Het begin

Het begon allemaal in Westerlee, in de provincie Groningen. Niet dat er daarvoor niets was gebeurd, maar over Nieuwe Pekela, Zijldijk en Pieterburen kan ik kort zijn: Ik heb er geen duidelijke herinneringen aan. Er zijn alleen een paar fotootjes uit die tijd. Meer niet. Het is net of ik als baby en peuter niet heb bestaan. Mijn eerste echte eigen herinneringen zijn er zo vanaf mijn vijfde jaar. Het jaar dat we gingen verhuizen naar het Oost Groningse dorp.

Westerlee was een lintdorp, ooit ontstaan op een smalle zandrug. Het dorp begon bij de spoorwegovergang en als je dan de weg volgde en zo naar het volgende dorp fietste, dan was je bijna vier kilometer onderweg.  Vier kilometer lang huizen, huisjes, tuinen,  boerderijen en landerijen. Hier en daar was een korte, soms onverharde zijweg, meestal doodlopend. Aan de oostkant van de weg lag het veen en aan de andere kant lag de vette Groningse klei. De Dollard had heel vroeger er veel vruchtbaarheid achtergelaten. Het land rond het dorp was plat, leeg en verlaten.  In de lente werd het dorp groen, kleuriger en in de zomer geurden de tuinen en de akkers. In de herfst had de wind er vrij spel en joeg de bladeren door de tuinen. In de winter viel de sneeuw in de verlaten straten. Het dorp leek dan wel uitgestorven.

We woonden voor de school met de Bijbel. Verderop in het dorp was er ook nog een school zonder Bijbel.  Als ik uit het raam van de achterkamer keek, dan zag ik het kleurloze gebouw liggen. Ons huis met een scherp oplopend puntdak had glimmende dakpannen, die ’s zomers schitterden in de warme zon. Als ik dan op mijn rug naast het huis op het grasveldje lag en naar het dak keek, dan moest ik mijn ogen dichtknijpen om nog wat te kunnen zien. Het huis lag op de hoek van een van de zijstraten die op de lange lintweg, de Hoofdweg, uitkwamen.

Naast en vooral achter ons huis was een tuin. In het voorste gedeelte van de tuin waren er bloemen: Veel dahlia’s, asters, duizendschoon  en vooraan stonden natuurlijk de afrikaantjes . Daarachter was een grote groentetuin, waar we bijna de hele winter lang uit konden eten: Prei, witlof, boerenkool en in de kelder stond het geweckte deel van de groente, vooral veel boontjes. Om de tuin heen stond een heg, die een paar keer per jaar moest worden geknipt, omdat hij, volgens mijn vader,  anders te hoog ging worden.

Het was trouwens niet ons eerste huis in het dorp. We woonden eerst bij de kleuterschool in de Molenstraat. Ik weet niet of het huis er nog staat, maar in mijn herinnering was het een mooi, oud en deftig huis. We hebben er maar even gewoond, hooguit een jaar.  Toen verhuisden we naar de lange Hoofdweg. Het was eind jaren vijftig toen mijn jeugd daar begon…