Verstoppertje

Als het maar even kon, dan speelden we buiten op straat, op het schoolplein, of ergens in de velden. Ook gingen we er soms met de fiets op uit. Ik herinner me nog een van mijn eerste fietsen.

Het was een zoveelste handse met van die blokken op de trappers, omdat de fiets eigenlijk nog wat te groot voor me was. Het was een fiets zonder tussen-stang en hij had ook geen achteruit-trap rem. We noemden dat een doortrapfiets, want de trappers draaiden altijd maar door. Als je wilde remmen, dan kneep je hard in de hendel aan het stuur, die er dan voor zorgde dat er een remblok boven op de band de snelheid wat afremde. Het was eigenlijk een levensgevaarlijke fiets, want als het wat vochtig weer was, dan remde hij voor geen meter.

We fietsten regelmatig over de zandpaden door de velden. We liepen langs de slootkanten, door de tarwevelden en we plukten soms de mooiste bloemen: Boterbloemen, pinksterbloemen, klaprozen, korenbloemen en natuurlijk kamille. Het werden altijd prachtige boeketten, die meestal na een dag al op de vuilnishoop belandden omdat de wilde bloemen zo snel verwelkten . Soms gingen we naar de speeltuin achter in de Rozenstraat, waar we heerlijk konden ravotten.

Als het slecht weer was, speelden we vaak binnen in de achterkamer met mijn eerste lego of we speelden in de schuur. We maakten met het houten wasrek en wat oude dekens en lakens een tent, waar we dan vader en moedertje in speelden. Ik speelde vaak met de kinderen uit de buurt. Dat waren toevallig vaak meisjes. We deden verstoppertje, tikkertje, blikspuit, tollen, hinkelen. Tot laat in de zomeravond klonken soms onze kinderstemmen door de straat: “Buut vrij! Iedereen verlost! ” En het spel begon weer opnieuw.

Eens, op een vroege zomeravond, waren we weer met een grote groep kinderen in de straat naast ons huis aan het verstoppertje spelen. Ik had een fantastisch mooie verstopplek gevonden tussen de dahlia’s, in de tuin van mijn vader. Als ik me heel klein maakte tussen de gele, oranje en paarse bloemen, dan was ik vast niet te zien. Ik hoorde dat er steeds meer kinderen gevonden waren. “Buut Trineke! Buut Hans! Buut Freija!” Ik was nog steeds niet gevonden. Ineens zag ik een schaduw over me heen buigen. Ik schrok. Was ik dan toch gevonden? Toen ik langzaam omhoog keek, zag ik mijn vader staan.

Ik had hem nog nooit zo boos gezien. “Je weet dekselsgoed dat je niet in mijn bloementuin mag komen!” Ik wist dat natuurlijk wel. Ik wist heel goed, dat zijn bloemen zo ongeveer heilig voor hem waren. De hele zomer lang stonden er altijd bloemen uit de tuin in een vaas in de kamer. Voor ik het wist, kreeg ik een harde klap in mijn gezicht. Het was de enige keer dat ik me kan herinneren dat ik van mijn vader een klap kreeg. “Het spijt me vader. Ik zal het nooit meer doen,”  zei ik half huilend. Aan de andere kant van de heg schalde een stem: “Buut Marchienus!” Tot overmaat van ramp was ik nog gezien ook. Met een rode rechterwang vervolgden we ons spel. Ik heb mij nooit, maar dan ook echt nooit meer in de bloementuin van mijn vader verstopt…