Een groot voordeel van werken in het onderwijs waren natuurlijk de vele vakanties. Veel mensen van buiten het onderwijs werden daar altijd erg jaloers op. “Ben je alweer vrij?“, hoorde je dan. Van de 52 weken in een jaar had ik er zo ongeveer ruim 11 weken van vrij.
De heerlijkste vakantie was natuurlijk de zomervakantie. Zes weken lang geen wekker die om zeven uur afliep, geen teamvergaderingen, geen drukke agenda. Met een beetje nawerk en wat opstartdagen waren er altijd zeker zo’n 5 weken aan echte vakantie over. En die werden nog lekker doorbetaald ook! Natuurlijk waren die vakanties ook een soort krappe compensatie voor de vele uren die je gaandeweg het schooljaar teveel had gewerkt, maar dat hadden de mensen van buiten het onderwijs meestal niet in de gaten.
Via kennissen werd mij de vraag gesteld of ik geen zin had om een paar weken vrijwilliger te zijn bij het golftoernooi “Dutch Open” op het golfterrein van de “Noordwijkse”. Omdat ik een ruime vrijwilligersvergoeding zou krijgen, hoefde ik er niet lang over na te denken en een paar weken later begon ik aan mijn vakantiebaantje in de duinen. Van golfen had ik beslist geen verstand maar dat hoefde ook niet. We moesten tijdens de op- en afbouw van het terrein voor het toernooi er voor zorgen dat het vrachtverkeer veilig over de duinpaden het golfterrein kon bereiken. Daarvoor waren er een paar fietspaden afgesloten en wij zorgden er dan voor dat er zich geen fietsers op die duinpaden bevonden. Het was die weken heerlijk zomerweer, de dagelijkse lunch was goed verzorgd en ik heb tussen het verkeer regelen door, op mijn campingstoel, heel wat boeken kunnen lezen.
Tijdens het toernooi werkte ik in het clubhuis. Ik hield de kleedkamers van de golfers schoon en netjes. Ook zorgde ik op tijd voor genoeg schone handdoeken. Veel mensen waren jaloers op mij, omdat ik zo dicht bij al die beroemde golfers mijn werk deed. Maar ik kende er niemand van en dat was wellicht voor mij een groot voordeel. Hoogtepunt voor mij die week was de finalepartij op de zondag. De marshall van hole 18 was die dag ziek en ik werd gevraagd om, als de spelers het balletje zouden gaan slaan, het bordje “Quiet Please”omhoog te houden. Ik riep er bij in het Nederlands en in het Engels: “Stilte alstublieft”, “Quiet Please”. En jawel, na mijn aanwijzing werd iedereen muisstil. Je hoorde in de verte de branding van de zee en even later suisde het balletje door de lucht. Eigenlijk zouden alle leerkrachten op school ook zo’n bordje moeten hebben.
Jarenlang heb ik dit vakantiewerk gedaan. Eerst in Noordwijk, later in Hilversum en in Zandvoort, tot de organisatie professionals ging inhuren.
