Spreekbeurt

Het was stil in het lokaal. Alle kinderen waren geconcentreerd aan het werk in hun rekenschrift. De kinderen van groep 6 waren onder elkaar aan het vermenigvuldigen met getallen van twee cijfers. Groep 5 rekende met een abacus op tafel. Die abacus, een soort telraam, mochten ze gebruiken als ze de optelsommen nog niet vlot uit hun hoofd konden uitrekenen.

Heel soms hoorde je het zachte getik van de witte en rode houten kralen van de abacus. Ik liep nog eens langs de groepjes kinderen en constateerde tevreden, dat ze allemaal goed bezig waren. Op mijn tenen liep ik terug naar mijn bureau en ging stil zitten. Ik keek de klas eens rond. Achter in de klas op de vaste kast stond naast de wereldbol een aquarium, waar voor de verandering een kleine familie wandelende takken in woonde.  In de hoek, rechts achterin, stond een hele grote, zware poppenkast, die we vaak gebruikten bij de weekafsluiting op vrijdagmiddag. Een van de ouders had hem gemaakt en in vrolijke kleuren geschilderd. Vanmiddag zouden we vast en zeker weer kunnen gaan genieten van een fantastisch nieuw avontuur van Jan Klaassen en Katrijn. Aan de muur hing een wandkaart van de provincie Utrecht. Volgende week zouden de kinderen van groep 6 er een topografie-repetitie over krijgen.  Naast het schoolbord hing de wandkaart van een stad in de middeleeuwen. Bij de tussendeur naar het lokaal van groep 7 en 8 stond een kooi met een doek erover heen. In die kooi zat een hamster, die straks het onderwerp van een spreekbeurt zou zijn. Ik keek eens op de klok: Nog 10 minuten, dan had ik pauze en de kinderen speelkwartier.

Na het speelkwartier deden we eerst nog een taalles en kregen beide groepen het weekdictee, dat ze thuis hadden kunnen voorbereiden. Toen was het zover: Jaap ging de klas vertellen over zijn hamster. Op een papier had hij wat steekwoorden geschreven, maar eigenlijk had hij dat papier helemaal niet nodig, want hij kende zijn spreekbeurt zo ongeveer uit zijn hoofd. Jaap vertelde over zijn hamster, over de soorten hamsters, de voeding, de verzorging. Ondertussen liet hij van alles er bij zien: Het voer, hooi, zaagsel en plaatjes van allerlei soorten hamsters uit een boek. Tot slot van de spreekbeurt ging de hamsterkooi open en liet hij Hammie aan de kinderen van de klas zien. Hij liep langs de groepjes kinderen, zodat ze de hamster allemaal even goed konden bekijken. Toen Jaap weer terug op zijn plek stond gebeurde het. Hoe het precies ging, weet ik nog steeds niet, maar waarschijnlijk probeerde Hammie zich los te wringen uit de handen van Jaap. Plotseling lag Hammie op zijn ruggetje op de grond voor de voeten van Jaap. Er kwam wat bloed uit z’n bekje en hij bewoog niet meer. Jaap pakte Hammie nog op en bleef even stil naar het diertje kijken. Toen barstte hij in huilen uit. De andere kinderen leefden allemaal met hem mee, gingen om hem heen staan en troostten hem. Voordat Jaap met de kooi en dode hamster tussen de middag thuis aan kwam, had ik zijn moeder al gebeld. Toen de kinderen ’s middags vroegen wat voor cijfer Jaap eigenlijk op zijn spreekbeurt had gekregen, zei ik: “Een tien!“  En dat was dik verdiend…