Meester aan Zee

Soms liep ik onder schooltijd, als mijn agenda het toeliet, even een klein rondje: Over de Boulevard en dan weer terug langs het strand, of andersom, al naargelang de windrichting. Even wat tijd voor ontspanning, even uitwaaien. “Even nadenken”, zei ik dan tegen de conciërge en ik trok de schooldeur achter me dicht.

Om de hoek van de school kon ik het strand al zien liggen. In de winter lag het er verlaten bij, maar ’s zomers, als het mooi weer was, dan was het strand overladen vol met zonaanbidders.

Het liefst wandelde ik even als het hard waaide. Ik moest dan moeite doen om tegen de wind in te lopen en op het strand aangekomen, dan nam ik altijd de route met de zuidwesten wind in de rug om te voorkomen dat mijn gezicht gezandstraald werd. Wanneer ik dan, na een klein kwartiertje weer terug op school kwam, dan kon ik er de verdere schooldag weer helemaal tegen. Dat ik dit kon doen, was een privilege. Daar was ik me wel van bewust.

Het strand speelde in het leven van de schoolkinderen ook een grote rol. Het was voor hen het grote voetbalveld, de immense zandbak, of de bouwplaats, waar je met het aangespoelde hout fantastisch kon timmeren. In de duinen verderop stonden nog de bunkers uit de tweede wereldoorlog, waar de kinderen soms, ook al wisten ze dat het niet mocht, spannende oorlogen met elkaar uitvochten.

Op de warme zomerdagen was Katwijk altijd op z’n mooist. Het strand zat vol badgasten. Op en rondom de Boulevard was geen lege parkeerplaats meer te vinden.

“Zullen we lunchen op het strand?” De ouders van een paar kinderen op school hadden een strandpaviljoen vlakbij de eerste strandopgang bij de school. Meestal gingen we na die vraag met z’n allen naar die strandtent. Na zo’n afspraak hoefde er plotseling geen kind tussen de middag nog na te blijven, hoefde er plotseling geen schriftje meer nagekeken te worden. De middaglessen waren ineens allemaal voorbereid. Alle teamleden zaten dan heel snel heerlijk in de zon op het terras met uitzicht op zee.

Soms werd zo’n zomerse dag bekroond met een gezamenlijk schoolbezoek aan het strand. Met alle kinderen gingen we dan naar het strand. We zaten dan op een met grote pionnen gemarkeerd stuk zand. Enkele ouders assisteerden ons en de grotere kinderen mochten onder toezicht zwemmen. Ik bleef meestal als een soort eenzame badmeester bij de zee op de uitkijk staan om de pootje badende kinderen in de gaten te houden. Roodverbrand kon ik dan even na half vier weer opgelucht adem halen, als we alle kinderen hadden overgedragen aan de ouders.

Meester aan Zee, een fantastisch beroep!