Na de drukke sinterklaasperiode brak, zoals altijd, de rustige, gezellige en sfeervolle kerstperiode aan. Op de laatste donderdagavond voor de kerstvakantie werd het kerstfeest in de groepen gevierd. De school was te groot geworden voor een gezamenlijke kerstviering met ouders. Zelfs met twee vieringen, konden we niet iedereen in de kerk een zitplaats geven.
De klaslokalen waren allemaal in een prachtige kerstsfeer omgetoverd en de leerkrachten hadden voor hun groep een passend kerstprogramma gemaakt. De traktaties en cadeautjes van de ouderraad stonden klaar. Het feest kon beginnen. Ook het achter-plein van het hoofdgebouw was versierd met lichtjes. In de zandbak stond een grote, mooi verlichte kerstboom. De ouders en kinderen zouden er na de kerstviering in de klas ontvangen worden met glühwein of chocolademelk en een kerstkransje. Er stonden een paar standjes voor de voedselbank, Amnesty en er werden ijzerkoekjes verkocht voor Kika. Op de achtergrond was er stemmige kerstmuziek. Een mooie gelegenheid om met elkaar het jaar af te sluiten.
Het feest in de groepen duurde ongeveer een uur en tegen half acht gingen de deuren van de lokalen en van de school open. Het achter-plein stroomde in korte tijd helemaal vol. We zongen nog wat kerstliedjes en toen alles eindelijk was opgeruimd, sloten we als team het jaar gezellig met elkaar af.
Voor we naar huis gingen, kwam een van de leerkrachten nog even naar me toe. Ze vertelde dat een van haar leerlingen niet op het kerstfeest was geweest. Ze was ook niet ziek gemeld. In de gauwigheid zei ik, dat ik daar morgen, op de laatste ochtend voor de kerstvakantie, nog wel even aandacht aan zou geven. Zo gezegd, zo gedaan. Het was een afspraak met de ouders: Als je voor onze school koos, dan koos je ook voor de afspraak om je kind de christelijke feestdagen mee te laten vieren.
De volgende ochtend belde ik op tijd met de moeder van Miryam. Het gesprek verliep gelijk al stroef en boos. “Wij beslissen over ons kind en niet jij!” Ik had er niet zoveel zin in om dit verder per telefoon af te handelen en ik nodigde haar uit om er na schooltijd nog even verder over te praten. “Ja, ik kom, met mijn vriend!” Het gesprek werd abrupt afgebroken. Even na twaalf uur stampten de moeder en haar vriend naar binnen. “Jammer, dat Miryam niet bij het kerstfeest was. We hebben haar echt gemist. Ik vind dat je haar niet zo maar thuis kunt houden tijdens een schoolactiviteit.” Ik had dat allemaal beter niet kunnen zeggen, want de gemoederen raakten in korte tijd oververhit. De moeder begon steeds harder te praten en haar nieuwe vriend begon te schreeuwen.
Juf Emma, die in het kamertje ernaast was gaan zitten, hield een oogje in het zeil en liep zo nu en dan even het halletje bij mijn kamer in om te kijken of alles nog goed ging. “Je bemoeit je niet met de opvoeding van mijn kind! Wie denk je wel dat je bent!” Het had geen enkele zin om met deze ouders verder te praten. Ze waren voor geen enkele rede vatbaar en toen ze ook nog eens begonnen te dreigen met andere maatregelen, was ik er helemaal klaar mee. Ik maakte een einde aan dit gesprek. Ik zag juf Emma weer heen en weer lopen in het halletje. Moeder en vriend verlieten stampvoetend de school.
Uiteindelijk is Mirijam, kort na dit voorval, vertrokken naar een andere school. Soms heb je van die gesprekken, waarin er alleen maar verliezers zijn. Met een katterig gevoel begon ik dat jaar aan de kerstvakantie…
