Afscheid

Nog een paar maanden, nog een paar weken, de tijd vloog voorbij. Het grote afscheid kwam steeds dichterbij. Ik keek er zo langzamerhand ook echt naar uit.

Het leidinggeven aan het kindcentrum met meer dan 60 medewerkers viel me steeds zwaarder. Ik was moe, bekaf soms. Ook het team leek door de grote werkdruk met regelmaat oververmoeid. Voor mij was het einde in zicht, maar dat gold niet voor de rest van het team.

En ineens was het april. Op een vrijdagochtend, tijdens de dag van de koningsspelen was het zover: Verkleed als koning nam ik afscheid bij de kleuters en de peuters, eerst op het achterplein en daarna ging ik even een kwartiertje langs in alle groepen. Enthousiast nam ik alle prachtige cadeaus en mooie woorden in ontvangst.

Daarna ging ik naar het grote gebouw, waar alle kinderen van de parallelklassen in groepen voor mij optraden. De dansjes, kwisjes en liedjes waren leuk, ontroerend soms. Eigenlijk drong het nauwelijks tot me door, dat dit mijn laatste werkdag was. ’s Middags was er, direct na schooltijd, het afscheid van de ouders met als hoogtepunt een optreden van “mijn” schoolkoor. Ze zongen me vol overgave een prachtig afscheidslied toe. Met een auto, volgeladen met cadeaus ging ik die middag naar huis. Urenlang heb ik alle tekeningen, knutselwerken en cadeaubonnen en de vele andere cadeaus bekeken. Ik kon terug kijken op een prachtige dag.

Maar dit was nog niet alles. Een paar dagen later was het officiële afscheid en het laatste samenzijn met het team. Gelukkig had ik van tevoren aangegeven, dat ik geen, meestal vals gezongen, afscheidsliedjes wilde, maar liever gedichten, poëzie. Er werden mij veel lieve woorden toegesproken, soms in dichtvorm. Ik kreeg zelfs een prachtig boek van het team, vol met gedichten en verhaaltjes. En er waren weer heel veel cadeaus, waarvan ik sommige nu nog steeds gebruik. Zo kwam er na 43 jaren en 9 maanden een leuk en tof einde aan mijn onderwijscarrière.

Ik moest heel erg wennen die eerste weken dat ik thuis was. Ik werd nog steeds om 7 uur wakker en ik keek voortdurend op de schoolmail, op de website en op de schoolpraat app.  Ik wilde niets missen van wat er misschien gebeurde. Maar na een paar weken nam de behoefte aan nieuws af en kreeg mijn leven een nieuw ritme. Ik had ineens tijd om te lezen, om te tekenen en te schilderen, tijd om met de hond te wandelen, verhalen te schrijven, tijd om taalcoach te zijn, tijd om les te geven op de taalschool van het vluchtelingenwerk, maar vooral ook tijd voor mijn gezin.

Blij, dankbaar  en heel soms ook wel een beetje trots kijk ik terug op mijn werk in Ezinge, Dordrecht, Katwijk aan Zee en Vlaardingen. Het is goed geweest. Voor mij was het een tijd van onwijs onderwijs…