Het paard

In het schoolgebouw zat het boeken uitleencentrum van de wijk Krispijn. Dit centrum was gehuisvest in een van de lege lokalen. Het was helemaal gericht op de boek- en leespromotie voor de schooljeugd in de wijk. Alle groepen van de scholen in Krispijn kwamen volgens een rooster de bibliotheek bezoeken. Er werd dan voorgelezen en de kinderen mochten een boek lenen, die dan mee ging naar de klas om er zo nu en dan wat in te lezen. Er waren ook Turkse en zelfs enkele Arabische kinderboeken te leen.

We vonden het vooral belangrijk dat de kinderen hun moedertaal goed beheersten, omdat ze vanuit die taal dan gemakkelijker de Nederlandse taal zouden kunnen leren. Om dat uitgangspunt te versterken hadden we een Turkse en later ook een Arabische leerkracht op school, die les gaven in de eigen taal en cultuur. Op het hoofdgebouw was, toen ik kwam, zelfs nog een Spaanse leerkracht.

Het boeken uitleencentrum werkte altijd met een wisselend thema en in het voorjaar hadden de medewerkers het thema “Pipi Langkous” uitgewerkt. Om het allemaal nog aantrekkelijker voor de kinderen te maken hadden ze bedacht dat alle bezoekertjes op de openingsdag als Pipi verkleed op de foto mochten. De kinderen kregen dan een pruik met twee grote buigzame vlechten op. Om het allemaal nog echter te maken, was er zelfs een wit paard geleend, waar de kinderen dan op konden zitten, wanneer de foto werd gemaakt. Met wat zwarte pieten verf waren er een paar grote zwarte stippen op het witte paard gemaakt. Maar helaas, op de dag dat het allemaal moest gaan gebeuren, regende het weer eens. Het hield maar niet op. De zwarte stippen op het paard liepen helemaal uit en foto’s konden er nauwelijks worden gemaakt.

“Mogen we de foto’s niet binnen maken?” vroeg een van de medewerkers. Ik hoefde daar niet lang over na te denken. Natuurlijk was dat goed en het brave paard werd door de voordeur naar binnen geleid. Even later stond het achter in het lokaal van de jeugdbibliotheek met om de paar minuten een andere Pipi op haar rug. Maar na een tijdje begonnen de vloerdelen waar het paard op stond ineens vervaarlijk te kraken en voordat het paard weggetrokken kon worden, zakte het plotseling met haar achterbenen door de houten vloer van het lokaal, bijna een meter naar beneden. Pipi zette het op een huilen en ook het paard was erg geschrokken.

Diezelfde middag heb ik met lood in mijn schoenen het bestuurskantoor moeten bellen met de mededeling dat er plotseling een groot gat in de vloer was gekomen en dat het eigenlijk met spoed moest worden gerepareerd. Schoorvoetend vertelde ik de reden van dat gat in de vloer. Aan de andere kant van de lijn werd hard gelachen. Men was direct akkoord met een spoedreparatie.

Naderhand heb ik plechtig moeten beloven nooit meer een paard toe te laten in het gebouw.