Aycha was bijna 14 jaar en zat in groep 8. Ze was ruim 3 jaar geleden uit Marokko gekomen en bij haar vader gaan wonen. Haar moeder was later op een toeristenvisum ook naar Nederland gereisd en was toen maar gebleven. Inmiddels was er een broertje bijgekomen en moeder was weer zwanger geraakt.
De regels rondom de gezinshereniging waren strenger geworden en vader, die in de bijstand zat, had volgens de nieuwe regeling te weinig inkomen om voor gezinshereniging in aanmerking te komen. Het gevolg was, dat Aycha met haar moeder en broertje terug zouden moeten naar Marokko. Ze zouden domweg als illegalen het land worden uitgezet. Dit konden we natuurlijk niet zo maar laten gebeuren! Aycha was immers het liefste meisje van de school en nog een hele goede leerling ook! In die bijna drie en een half jaar had ze onze taal prima geleerd en ze zou, na de basisschooltijd minimaal naar de MAVO kunnen. Ze hadden helemaal geen toekomst in Marokko, waar ze weer bij hun Berberfamilie moesten gaan leven.
Op school ontstond spontaan een actie voor Aycha. We verzamelden onder de ouders en wijkbewoners handtekeningen in, die een laatste verzoekschrift voor een verblijfsvergunning moesten ondersteunen. De plaatselijke pers had ook veel belangstelling en in de Dordtenaar kwam een aantal artikelen te staan over Aycha, haar familie en over Aycha op school. De Hoge Raad had de uitzetting inmiddels al bevestigd, maar er was nog een laatste kans met een kort geding bij het gerechtshof in Den Haag. Op school werd door de leerlingen druk voor Aycha getekend en geschreven. Alles ging in grote enveloppen naar de advocaat, die erg blij was met de ondersteuning en de publiciteit. Al die acties hadden ook een keerzijde: Ik werd op school een paar keer gebeld door mensen die het beslist niet eens waren met onze goedbedoelde bezigheden. “Stop met al die flauwekul! Ik weet jullie te vinden!” De dreigementen werden steeds serieuzer, zodat ik de politie er een gegeven moment maar van op de hoogte stelde.
Op een dinsdag diende de rechtszaak in Den Haag. Ik ben met de familie mee geweest. De enige met wie ik die dag Nederlands kon praten was met Aycha en met de advocaat. De zitting duurde kort en na ruim een week kwam de uitspraak: Op grond van psychische problemen van de vader, zat hij onterecht in de bijstand. Eigenlijk moest hij in de WAO ondergebracht zijn. Hiermee was er voldoende grond voor de gezinshereniging. We waren natuurlijk ontzettend blij voor Aycha! Ze heeft uiteindelijk de school niet bij ons afgemaakt, want een paar maanden later vertrok ze met moeder en haar beide broertjes naar een Blijf van mijn Lijf huis in Rotterdam. Ze heeft later nog eens naar school gebeld. Ze vertelde dat ze op de MAVO zat en dat het goed met haar ging. “Dag Meester, doe de groeten aan de klas.” En dat was het laatste wat ik ooit van Aycha heb gehoord.
