Vlak voor de zomervakantie gingen we altijd op schoolkamp naar de bossen in Drenthe. Mijn groep ging dan twee dagen en één nacht. De hogere twee groepen gingen na ons aansluitend drie dagen en twee nachten.
Die dagen waren voor de kinderen uit mijn groep altijd één groot spannend avontuur. De meesten gingen voor het eerst in hun leventje een nachtje zonder ouders van huis. De slaapzakken die ze meekregen, waren soms net gekocht. We logeerden altijd in een kampeerboerderij vlakbij het bos. Er was een klein openluchtzwembad bij, waar we de grootste pret hadden. Het kampprogramma hoefde niet eens spectaculair te zijn, want met elkaar een paar dagen weg zijn, was al spannend genoeg. In het bos deden we blikspuiten en boom-tikkertje en bij de kampeerboerderij kon je heerlijk verstoppertje spelen.
’s Avonds voor het slapen gaan nog een leuk verhaal, vooral geen spookverhaal en dan naar de grote zolder waar we gezamenlijk sliepen. De kinderen waren nog zo jong, dat we de meisjes en de jongens nog bij elkaar konden laten liggen. Een kusje voor het slapen gaan was natuurlijk onontbeerlijk en het duurde meestal niet lang, of ze sliepen allemaal. Ook dit jaar zaten we weer in ons El Dorado. Het was bijna twaalf uur. De kinderen sliepen waarschijnlijk allemaal al als rozen. Ik maakte voor de zekerheid nog even een laatste ronde langs de kinderen.
Ik knipte mijn zaklantaarn aan en liep zachtjes naar boven. Heerlijk, dat geluid van slapende kinderen, vooral op schoolkamp. Helemaal in de hoek, vlakbij bij mijn eigen nog lege slaapplaats, lag Tamara. Toen ik het licht even over haar heen liet gaan, schrok ik heel erg: Haar gezicht zat helemaal onder het bloed! Wat was er gebeurd? Leefde ze nog wel? Met gedempte stem, maar hard genoeg, riep ik de anderen van de leiding. “Er is iets met Tamara. Kom onmiddellijk naar boven. Kom helpen!!!” Ik knielde bij haar neer en zag haar gelukkig ademhalen. Uit haar neus druppelde wat bloed. Dat kriebelde waarschijnlijk en iedere keer, als het bloed bijna haar bovenlip bereikte, wreef ze in haar slaap het bloed bij haar mond weg. Zachtjes hebben we haar wakker gemaakt en even mee naar beneden genomen tot de bloedneus over was.
EHBO was al nooit mijn sterkste kant geweest, maar vanaf dat moment nam ik me voor om, als het niet nodig was, nooit meer als eerste aan te komen bij iemand die hulp nodig had.
3 reacties
Ria · 8 februari 2019 op 19:15
Ik herken dat wel. Ik stuurde Piet er gauw op af
Aan mij hadden ze niets! Ik huilde mee!
Later nog E H B O gedaan?
De Mey Nicole · 9 februari 2019 op 00:16
Wat is blik spuiten Marchien?
Marchienus Siegers · 9 februari 2019 op 00:27
Vroeger gooide je dan een blik ver weg. Iemand, de tikker haalde die weer op. De kinderen hadden dan de tijd om zich te verstoppen. Vanaf de verlosplek zocht hij of zij de verstopte kinderen. Je kon ook verlossen als je niet getikt de verlosplek bereikte. In plaats van met een blik, kon je het ook met een bal spelen.