Madelief

De school bestond tachtig jaar en het gerenoveerde hoofdgebouw kon worden heropend. Het was tijd voor een groots feestje. De voorbereidingscommissie, die voor het grootste gedeelte uit enthousiaste medezeggenschapsraadsleden bestond, had besloten, dat we een feestweek gingen houden. In die week zouden we officieel het tachtig jarig jubileum vieren en we gingen op spectaculaire wijze het schoolgebouw heropenen.

Ik had weer eens een fantastisch idee gehad: Met bijna 400 kinderen een voorstelling maken op het toneel van de grote zaal van de Stadsgehoorzaal, als onderdeel van de feestweek. Enthousiast probeerde ik het team te overtuigen van de uitvoerbaarheid van dit prachtige plan. Met een beetje hulp van het Kunstgebouw, van heel veel ouders en stagiaires moesten we dit project toch tot een goed einde kunnen brengen? Het lukte. Ook al was het veel extra werk, de meeste leerkrachten zagen het uiteindelijk wel zitten om er met hun groep aan mee te doen.

Het eerste grote probleem diende zich direct al aan: Hoe krijg je 400 leerlingen met ouders in een theater, waar maar 600 zitplaatsen zijn? De voorbereidingsgroep kwam al snel tot de conclusie dat er twee voorstellingen moesten komen: Een late middag- en een avondoptreden. De ene voorstelling verzorgd door alle a groepen en de andere door de b groepen. En als de parallelgroepen dezelfde verhalen zouden spelen, dan zou het best te organiseren zijn. Ze konden dan elkaars decor gebruiken. Er waren acht optredens per voorstelling, die ik, samen met Madelief, gespeeld door een van de leerkrachten, aan elkaar zou gaan praten.

We gingen aan de slag. De leerkrachten kozen een verhaal uit het grote boek over Madelief van Guus Kuijer. Dat verhaal werkten ze uit in een toneelspel voor de groep. Door de verhaalkeuze zag je Madelief gaandeweg de voorstelling groeien van kleutertje tot een soort prepuber uit groep 8. Soms werd er bij de optredens gedanst, gezongen, gerapt of het spel werd in mime uitgespeeld. Er was veel afwisseling. Het zou prachtig worden!

De stagiaires van het Grafisch Lyceum uit Rotterdam waren de dag van de optredens goud waard. Ze zorgden voor het licht, het geluid en de nodige effecten. De floormanager hield achter het toneel alles strak in de hand. De kinderen die meededen aan de voorstelling zaten in een aparte kleinere zaal en konden op een groot videoscherm meekijken naar de optredens van de acht groepen. Als de volgende groep aan de beurt was, werd de klas opgeroepen door de floormanager. Ze stelden zich dan stil op achter het toneel en als mijn tussenstukje met Madelief voorbij was, dan gingen de gordijnen open en konden de kinderen hun verhaal gaan spelen. Het werden twee fantastische voorstellingen. Telkens weer werd er luid en lang geklapt door de enthousiaste toeschouwers.

Aan het einde van de avond, toen beide voorstellingen achter de rug waren en het applaus was verstomd, zaten we nog even na te praten in een van de kleedkamers van het theater. Er werden wat flessen wijn besteld. Na het zoveelste glas was de last eindelijk van mijn schouders gevallen: We hadden het tot een goed einde gebracht!

Gelukkig was ik die avond op de fiets en woonde ik vlakbij het theater…