Kriebels

Het was weer eens zover: De onrust nam toe. De tijd brak aan dat ik weer heel gericht in de onderwijsvakbladen ging kijken en de advertenties in de zaterdageditie van het dagblad Trouw nauwkeurig zat uit te pluizen. Ik werkte bijna negen jaar in Katwijk en op een of andere manier moest ik weer een nieuwe uitdaging gaan vinden. Na negen jaar zee wilde ik met mijn ervaring en kennis ergens anders weer opnieuw beginnen met iets nieuws op te bouwen.

Er werden veel directeuren gevraagd. In heel wat steden en dorpen, verspreid over het hele land waren diverse vacatures. Ik kon dus kiezen! Den Haag, Amsterdam, Rotterdam? Een grote stad trok mij best wel aan.  Of terug naar het noorden ?  Wat wilde ik eigenlijk? Misschien weer naar een meer gekleurde school? Of naar een kleinere school,waar ik naast de directietaken, ook zelf les moest gaan geven? Of toch maar naar een grote school, waar ik eigenlijk nog nooit leiding aan had gegeven ?

Het wervingsbureau had gelukkig de afspraak met mij willen verzetten naar de avond van de dag, toen ik terug kwam van het driedaagse schoolkamp van groep 8. Ik moest naar de lounge van een groot hotel in Rotterdam. Moe van het kamp, maar nog altijd enthousiast vertelde ik over mijn visie op het onderwijs, over mijn jarenlange ervaring als directeur, mijn ideeën over een goede zorgstructuur en over mezelf. Een dag later werd ik gebeld met de mededeling, dat ik een stap verder was in de procedure. Ik zou per brief een opdracht krijgen voor een presentatie aan de voltallige benoemingscommissie.

Naderhand werkte ik de ontvangen opdracht uit in een power-point presentatie. Ik oefende mijn bijbehorende beschouwing over het veranderingsproces, wat volgens mij nodig was op die school, een aantal keren. Ik had, naar mijn idee, een goed verhaal.

Op een mooie zomeravond in juni reed ik, redelijk ontspannen, naar Vlaardingen. Ik had nog nooit zo’n grote sollicitatiecommissie gezien. Er zaten meer dan 10 personen rond een paar hele grote tafels. Ik kreeg een plaats aan het lege hoofdeinde. Mijn presentatie ging vlotjes. De vragen die hij opriep kon ik goed beantwoorden en na een dik uur verliet ik met een goed gevoel het grote, mooie, nieuwe schoolgebouw. Net toen ik in de auto stapte, barstte er een gigantische regenbui los.

In de verte zag ik een felgekleurde regenboog. Toen ik vanaf de A20 de verbindingsweg naar de A13 opreed, was het net of ik daar door de poot van de regenboog heen reed. Ik wist ik het toen helemaal zeker: Ik zou de baan aangeboden krijgen en de regenboog was voor mij het teken dat ik  het moest gaan aannemen. Alles zou goed komen!