Het was in de nacht van 13 op 14 februari 1979. De wind waaide hard uit het oosten. De eerste sneeuw kwam naar beneden. Het bleef niet liggen waar het viel, maar werd door de wind direct weggeblazen naar alle hoeken en gaten in het dorp. Er kwam steeds meer sneeuw en de wind wakkerde aan tot stormachtig.
Het leek wel of we voorbij de poolcirkel woonden, zo koud en onbarmhartig werd het buiten. De storm joeg de sneeuw op tot duinen en hier en daar in het dorp ontstonden heuse bergen. Urenlang hield de sneeuwstorm aan.
Toen ik die ochtend opstond na een onrustige nacht in mijn bed, was het Groninger land veranderd in een onherbergzaam sneeuwlandschap. Naast mijn huis was de sneeuw tot aan de dakrand opgeblazen en toen ik de voordeur opendeed viel er gelijk een hele hoop sneeuw naar binnen. Samen met de buurman heb ik die ochtend een pad gegraven naar de straat. Van mijn auto was alleen nog een heel klein stukje van het dak te zien. Overal in het dorp waren mannen en vrouwen bezig sneeuw te scheppen. Er ontstonden paadjes van huis naar huis tussen menshoge sneeuwwanden. Iedereen die kon, hielp mee. We waren van de buitenwereld afgesloten. Niemand kon het dorp in of uit. Er ontstond een grote saamhorigheid. We hielpen elkaar daar waar nodig. We moesten het doen met de voorraad die er in het plaatselijke supermarktje was. Er werd door niemand gehamsterd. De eerste helikopter verscheen boven het dorp om ergens verderop een hoogzwangere vrouw op te halen die moest gaan bevallen. Verder was er een stilte in het dorp die ik nog nooit zo had beleefd als toen. Geen geluiden van auto’s, tractoren en ander boerenlawaai. Op de televisie zag ik dat er compagnies soldaten bezig waren om zich een weg te banen door de sneeuw. Bij Visvliet moest er zelfs een trein worden uitgegraven.
De school was de hele verdere week dicht. Veel kinderen woonden immers ver van school. We kregen zo maar een extra wintervakantie cadeau. Langzaam groeven de soldaten zich door de sneeuw richting ons dorp. Na drie dagen zagen we ze in de verte dichterbij komen. Met grote machines werd de sneeuw aan de kant geblazen. Ik kreeg een soort gevoel, zoals mensen dat op 5 mei 1945 gevoeld moesten hebben: Bevrijding! Feestelijk werden de soldaten die middag binnengehaald. De grote saamhorigheid is nog lange tijd in het dorp aanwezig geweest.
4 reacties
Ria · 25 januari 2019 op 19:23
Ik herinner me het nog goed! Wij woonden toen in Thesinge! Daar ging het idem dito! Ik zou met Wilma met de trein
naar een groothandel voor kleutermateriaal in Den Haag, maar we bleven steken in Garmerwolde! De weg zat dicht! Geen verkeer mogelijk en we moesten terug naar huis! Scholen dicht! En alle mannen waren bezig om de weg naar het dorp open te graven en open te houden! Piet ging nog naar ten Boer, naar de bakker, lopend natuurlijk!
Yolieke · 25 januari 2019 op 20:48
Wat gaaf dat je dit hebt meegemaakt… lijkt wel uit een film.. jammer dat wij dit nu niet meer zullen meemaken haha lijkt me wel cool zo’n sneeuwstorm
carien van 't riet · 25 januari 2019 op 20:52
Marchienus, je vergeet dat iedereen flink aan de Berenburg was, om warm te blijven tijdens het sneeuwruimen. Leuke column.
Marja · 25 januari 2019 op 21:08
Die vreselijke winter van 1979!
Het westen werd geteisterd door ijzel. Om niet uit te glijden moesten we metalen pannensponsjes onder de schoenen binden. Het was een hele toer om heel te blijven.