Er kwamen weer wat meer vacatures en na een tijdje lukte het me om een nieuwe baan te vinden. Ik was op zoek naar iets heel anders, een compleet nieuwe start. Het werd uiteindelijk een school in een achterstandswijk in een grote stad. Na een proefles en een kort gesprek in een klein, bedompt personeelskamertje, kreeg ik direct de baan aangeboden.
Het was wel een gok, want er lag een verzoek bij het ministerie om de school, die als dependance samen met een andere school te lang onder de opheffingsnorm had gezeten, tóch te mogen openlaten. Hij zou als nevenvestiging aan een andere, grotere school toegevoegd worden. De aanvraag bij het ministerie was echter veel te laat ingediend en het was lang niet zeker dat dit verzoek zou worden gehonoreerd. De Hoeksteen was gehuisvest in drie gebouwen en ik werd adjunct directeur, annex locatieleider. Uiteindelijk mocht de school blijven bestaan. Ik kon met een gerust hard mijn stappen in carrièreland vervolgen.
We verhuisden in september van het platteland naar de rand van een grote stad. We vonden een mooi groot huis, vlak achter een van de vele dijken in een veilige wijk met grote huurhuizen in de vrije sector. Vanaf ons huis was het ruim tien minuten fietsen naar de school waar ik werkte. Het gebouw was gebouwd in een soort boerderijstijl uit de jaren twintig van de vorige eeuw. Er was een grote, onbegaanbare zolder over de hele school en op het dak lagen fel gekleurde, oranje dakpannen, die bij een klein beetje wind direct naar beneden kwamen. In de kelder stond een soort antieke oliestook, die er regelmatig mee ophield en waar nauwelijks nog onderdelen voor te krijgen waren. De Marnixschool aan de Krispijnseweg was ooit groot geweest , maar nu zaten er nog maar ruim 120, voornamelijk Turkse kinderen op. De school had in die tijd al vele kenmerken van een brede school, hoewel die term toen nog niet bestond. In het gebouw, wat eigenlijk veel te groot was voor het aantal kinderen dat er naar school ging, was een naschoolse opvang gevestigd, de BOB: Buitenschoolse Opvang voor Buitenlandse kinderen en de BUCK: Boeken Uitleen Centrum Krispijn. Een gedeelte van de wijk, recht tegenover de school werd in de volksmond ook wel Klein Turkije genoemd. Dat zei dan ook werkelijk alles over de samenstelling van de bevolking in de straten rondom de school.
De overgang van dorpsmeester naar stadsmeester was heel erg groot. Ik was er slecht, eigenlijk helemaal niet, op voorbereid. Er stond me nog een flinke cultuurshock te wachten!
