In Vlaardingen moest orde op zaken worden gesteld. Er werd binnen de stichting, waar de school bij hoorde, veel te veel geld uitgegeven, vooral aan salarissen. Er waren bij de scholen teveel mensen in dienst.  Als we op deze voet verder zouden gaan, dan zou de stichting op korte termijn failliet gaan.

De oplossing was natuurlijk heel eenvoudig: Bezuinigen! In mijn zo langzamerhand best wel lange loopbaan had ik hier nog nooit mee te maken gehad. Ook ik gaf op de school, waar ik werkte teveel geld uit. Overschrijding van de begroting, waar al flink op bezuinigd was, werd vanaf nu beslist niet meer toegestaan. Het huishoudboekje moest in evenwicht zijn. Het leek een grote tegenstrijdigheid: Bezuinigen, terwijl de school groeide. Hoe moest dat? Terug van 16 naar 15 groepen en volle klassen creëren? Bezuinigen op de pas ingezette uren voor betere zorg op de school? Minder tijd inzetten voor de plusklas? Bezuinigen op mezelf of op de overige overheadkosten? Geen nascholing en investeringen meer? Er was een breed scala aan bezuinigingsmogelijkheden.

Ik heb in die tijd talloze mails naar het college van bestuur gestuurd, waarin ik alle argumenten gebruikte om maar onder de bezuinigingen uit te komen. Dat hielp een beetje, maar uiteindelijk moest ik toch ruim één formatieplaats inleveren. Samen met een detachering binnen de overhead en het niet invullen van een vacature voor een conciërge moesten we het kunnen redden. Gaandeweg het jaar kwam er, inderdaad, toch nog een investeringsstop, want het geld was bijna op. Ik heb nog nooit zo vaak mijn rekenmachine gebruikt, als in die tijd. Iedereen maakte zich grote zorgen: Hoe had dit zo ver kunnen komen?

Op sommige andere scholen van de stichting werden mensen overgeplaatst. Tijdelijk benoemden werden ontslagen. Deze ontslaggolf ging grotendeels aan onze school voorbij. Wij konden in min of meer dezelfde samenstelling aan het nieuwe schooljaar beginnen. Weliswaar met een groep minder en met overvolle klassen. Dat wel.

Crisis, overal hoorde je dit woord. Op de televisie, tijdens de verkiezingen, in de kranten en de vakbladen. In veel sectoren had de crisis genadeloos toegeslagen. Er was simpelweg te weinig geld.

Op een maandag in de vroege herfst van dat jaar brandde het appartement van een van de ouders, een moeder met kind, af. Het kind van haar, een dochter, zat bij ons in groep acht. Ze woonden in een appartement in een van de zijstraten bij de dependance van de school. De rookwolken waren vanuit de lokalen van de groepen acht duidelijk te zien. Het was een felle, uitslaande brand en er bleef niets van de inboedel over.  Diezelfde dag werd er een hulpactie op school gestart. Het meisje had immers helemaal niets meer, alleen nog maar de kleren, die ze die dag op school aan had. Alles was verbrand. Binnen een dag was er meer dan 600 euro voor haar opgehaald, zodat de eerste kleding voor haar gekocht kon worden.

Crisis? Ach, deze actie relativeerde alle bezuinigingen. Als het er op aan kwam was er gelukkig dus best wel geld!

Categorieën: Vlaardingen

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.