In de loop van de maand maart werd het aan het begin van de dag steeds wat drukker in de school. Kinderen, die anders alleen naar school kwamen, werden ineens door hun vader gebracht. In plaats van de moeders, kwamen de vaders de kinderen brengen. Ze wilden me allemaal spreken.
“Meester, wilt u me helpen met de belastingpapieren? Ik begrijp niet wat ik allemaal moet schrijven.” Ze wilden allemaal geholpen worden met het invullen van de voor hen ingewikkelde formulieren. Samen met de Turkse juf organiseerden we ieder jaar een inloopavond, waarop we ze hielpen om de aangifte zoveel mogelijk naar waarheid in te vullen.
Zo kwam op die dinsdagavond ook meneer Karaburun met een stapel papieren en een blauwe envelop binnen. Ik kende deze vader van eerdere gesprekken. Het was een luidruchtige, joviale man, die altijd samen met zijn vrouw de 10 minutengesprekken bezocht. Je hoorde hem altijd al van verre aankomen, hard pratend en lachend. Hij had vier dochters en dat vond hij eigenlijk maar niets. Hij had graag een zoon gehad. Om deze wens kracht bij te zetten, hadden ze de jongste dochter Yeter genoemd. In het Turks betekent dit woord “genoeg” en Meneer Karaburun had er een naam voor zijn dochter van gemaakt. Het was genoeg zo, het was nu tijd voor een zoon.
Meneer Karaburun schoof aan en legde zijn papieren op tafel. Hij had, als een van de weinigen, een gedeelte van de formulieren al ingevuld. Ik keek dat samen met hem even na. Mijn oog viel direct al op iets geks: bij de burgerlijke staat stond aangekruist, dat hij gescheiden was. “Meneer Karaburun, u bent toch niet gescheiden? U woont toch gewoon thuis bij uw vrouw?” Meneer Karaburun legde omstandig uit dat hij zeker wel gescheiden was. Hij had vorig jaar een oproep gekregen van het Turkse leger om op herhaling te gaan. En omdat hij niet genoeg geld had gehad om dat af te kopen, was hij een half jaar in Turkije geweest om daar aan zijn verplichtingen te voldoen. “Dus ik was een half jaar gescheiden”. Ik legde hem uit dat “gescheiden” op dit formulier een andere betekenis had en dat hij dat niet zo kon laten staan. Teleurgesteld verbeterde hij het formulier. De gevolgen waren groot, want in plaats van een bedrag terug, moest hij nu wat belasting bij betalen.
Naderhand werd in het gezin Karaburun weer een dochter geboren. De naamgeving van het vierde meisje had dus totaal geen effect gehad. Ruim een jaar later kwam er toch nog een zoontje. En zoals we allemaal al hadden gedacht, werd dit jongetje het meest verwende kind van de hele wijk…
