Ieder jaar, op de dinsdagavond van de laatste schoolweek voor de zomervakantie, vond de afscheidsavond van groep acht plaats. Bij sommige groepen keken we reikhalzend naar het afscheid uit en voor andere groepen acht kon de schoolloopbaan niet lang genoeg duren.
Groep acht zat op de dependance, die op ruime afstand, zo’n 500 meter, van het hoofdgebouw stond. Ik was nog steeds directeur van twee scholen en ik was die ochtend op de andere school aan het werk. Even over half elf werd ik door de leerkracht van groep 8 gebeld: “De kinderen zijn in het speelkwartier allemaal van het schoolplein gegaan. Ze zijn weg, verdwenen, en ik weet niet waar ze nu zijn.” Het leek mij het beste om maar gewoon te wachten tot ze misschien uit zichzelf terugkwamen. “En als ze niet terugkomen?” “Dan gaan we de ouders wel bellen”, was mijn antwoord. We zouden die ochtend om elf uur nog de generale repetitie van de afscheidsmusical houden op het hoofdgebouw. De kinderen van de andere groepen zouden deze repetitie bijwonen. De leerlingen van groep acht wisten dat dit nog op het programma stond en ze zouden toch wel op tijd allemaal aanwezig zijn? Ik besloot om maar bij deze laatste repetitie aanwezig te zijn en sprong snel op mijn fiets naar het hoofdgebouw van de andere school.
Even voor elf uur kwamen de kinderen in groepjes binnen. Stil en timide, zoals ze nog nooit waren geweest. We repeteerden voor de laatste keer de eindmusical en het ging bijna vlekkeloos. Ze gingen op tijd op en af en zongen de sterren van de hemel. Een stelletje natuurtalenten, zoals we nog nooit eerder hadden gehad. Na het oefenen kwam natuurlijk mijn langverwachte “preek” over het verlaten van het plein. Ze knikten instemmend en lieten mijn boze woorden gelaten over zich heen komen. Voor het eerst in hun schoolloopbaan kwam er geen commentaar. Er klonk geen enkel weerwoord. De klassenleerkracht was erg emotioneel en het leek mij beter, gezien wat er gebeurd was, om de leerlingen die middag maar vrij te geven. Er ging niet eens gejuich op, toen ik hen dat meedeelde. Werd het als een straf opgevat, omdat ze die middag niet welkom waren?
Die avond speelden ze weer de sterren van de hemel. Fantastisch, zoals ze de personages neerzetten en de solozangers en zangeressen zongen zo zuiver en mooi, dat er hier en daar door de ouders een traantje moest worden weggepinkt. Na mijn laatste toespraak in het officiële gedeelte van de afscheidsavond slaakte ik een zucht van verlichting: Met deze klas was het, gelukkig maar, uiteindelijk tot een goed einde gekomen.
Toen ik mijn blijdschap over de goede afloop met de juf wilde delen, kon ik haar nergens meer vinden. Ze was direct na afloop naar huis gegaan…
